Działalność marszałka Hansa Christopha baron von Seher – Thossa oraz jego żony hrabiny Charlotty Maximilliany von Pückler przyczyniła się do rozkwitu majątku. Hrabina była założycielką uzdrowiska, które na jej cześć zostało nazwane Charlottenbrunn (dzisiejsza Jedlina – Zdrój), natomiast jej mąż był pionierem wydobycia węgla kamiennego w okolicy (patrz dokonania barona von Seher – Thossa i jego zony).

Rodzinną sielankę zakłócił wybuch wojen śląskich w 1740 roku, kiedy to prawie cała prowincja została opanowana przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego, rywala habsburskiej Austrii. Podczas kampanii 1744 roku w pałacu gościł sam pruski władca. Natomiast podczas III wojny śląskiej pałac był kwaterą zarówno pruskiego dowódcy - Joachima von Zieten, jak i austriackiego feldmarszałka Leopolda Josepha von Dauna podczas słynnej bitwy pod Lutomią i Burkatowem (21.VII.1762 r.). W tym też okresie do Jedlinki ponownie zawitał Fryderyk II Wielki (patrz historia lipy z Podlesia).

Po śmierci barona w 1743 roku przez 3 lata posiadłością zarządzała jego żona, a później ich syn, Johann August von Seher-Thoss. Umiera on w 1786 roku jako jedyny spadkobierca włości. Wówczas wszystkie ziemie wraz z uzdrowiskiem przeszły w ręce rodziny von Pückler. I połowa XIX wieku to ponowny okres częstych zmian właścicieli, z którym wiążą się mroczne opowieści (historia pałacowego ducha).

Wreszcie w 1861 roku dobra Tannhausen nabył Carl Krister (1801-1874) zwany „śląskim Rockefeller’em”, który swój majątek zdobył na produkcji porcelany (patrz osiągnięcia Carla Kristera). To właśnie tej postaci pałac zawdzięcza obecną formę. Barokową budowlę przekształcono na klasycystyczny pałac urządzony z wielkim przepychem. W północnym skrzydle urządzono przepiękna salę balową i reprezentacyjne pomieszczenia dla właścicieli. Browar, szynk i salę taneczną przeniesiono do nowo wybudowanego skrzydła. Założono także ogródek letni z miejscem dla kapeli oraz promenadę łączącą pałac z przepięknym parkiem. Przed frontem rezydencji powstała fontanna w kształcie trefla.

Pan Krister przemysłem i ciężką pracą uskładawszy sobie ogromny majątek zapragnął mieć dziedzica, wszelako łaskawe zresztą dla niego jak i jego żony niebo odmówiło im tego szczęścia i nie mieli dzieci. Dla zapełnienia tej próżni życia małżeńskiego przyjęli sobie na wychowanie biedną sierotę, która przez szczere przywiązanie hojnie wynagrodziła dobrodziejstwo rodziców przybranych. Dorósłszy panienka poznała buchaltera i oddała mu serce, do czego starzy Kristerowie przyłączyli także i majątek.

Po zmiennych kolejach losu pałac nabył w 1889 roku Gustaw Adolf Boehme, rotmistrz kawalerii pruskiej, który przystąpił do renowacji rezydencji oraz wprowadził oświetlenie elektryczne. W tym okresie następuje także turystyczny rozwój okolic Jedliny – Zdrój, na co wpłynęło otwarcie linii kolejowych z Kłodzka do Wałbrzycha (1880 r.) oraz z Jedliny do Świdnicy wzdłuż doliny rzeki Bystrzycy (1904 r.). Uznaniem turystów cieszyła się gospoda i browar przy pałacu.